Dryfhout

Dryfhout balk

Uitgespoel

Lê gehawend

Sonder doel

 

Skrynwerker

bespiet die gawe

Wat daar wag

Wyl ander dit verag

 

Met sukkel en met tyd

Word die dryfsel

Op sy werksbank neergelê

Die rommelhout wat geen wou hê

 

En dan met sagte hand

Word dit verwerk

Geskaaf, geskuur

Versterk

 

Tot die pragstuk meubel

Trots vertoon

Wyl die dryfhout

Steeds homself verloon

 

“Wie sal dan aansien vind

In ‘n stuk verslete plank

Iets wat sout, water, wind

Verwerp vir so lank.”

 

Dan word al die meubels

In skrynekatedraal

Kom haal en verpand

Maar  die dryfhout prag

Versit nie hand.

 

“Sowaar, “ dink die dryfhout

“Ek is niks werd, “ (met splintertraan)

“Niemand wil my hê.

Plaas ek in die see vergaan.”

 

“Nee,” sê die skrynwerker

“Jou voegwerk was met hartsraad.

My siel is in jou gestort,

‘n liefdesdaad.

 

Die kosbaarste een

Uit my hart ontvou

Het ek voor trou beloof

En vir myself gehou.”